Zapraszam do lektury kolejnego wywiadu z serii Throwback Friday, po długiej przerwie. Postaramy się przywrócić tą serię, oby Wam się to spodobało :)

Tłumaczenie: Percabeth

Rolling Stones 2002

Wspierany przez nieodparty singiel „Whenever Wherever”, „Laundry Service”, jej pierwszy angielskojęzyczny album Kolumbijki Shakiry, był jednym z dwudziestu największych bestsellerów w Stanach Zjednoczonych od jego premiery w listopadzie. Jednak Shakira była wielką gwiazdą w całej Ameryce Południowej od wielu lat. Z dwudziestoczterolatką przeprowadził wywiad Gabriel Garcia Marquez, a przez ostatnie dwa lata artystka poważnie zaangażowała się w związek z Antonio de la Rua, synem niedawno obalonego prezydenta Argentyny.

Jej muzyka jest stopniowo zróżnicowana: jak sama mówi i jak wpływ Led Zepplin w niektórych jej utworach pokazuje, Shakira jest ‘’popową artystką z rock’n’rollowym sercem”. Ale jak andyjskie flety w innych kawałkach sugerują, jej myśli są na jej rodzimym kontynencie i tak jak taniec brzucha który tak chętnie w sposób zapadający w pamięć pokazuje, jej mięśnie brzucha zachowują pamięć libańskiego dziedzictwa jej ojca. „Myślę, że moja muzyka jest połączeniem wielu różnych elementów” mówi ,,A ja zawsze eksperymentuje. Dlatego staram się nie ograniczać, nie kategoryzować lub… być kowalem własnego więzienia, wiesz?”

Czy ty właśnie powiedziałaś, że starasz się nie być architektem własnego więzienia? Masz dużo starszych braci i sióstr?

Tak, jestem najmłodsza i jestem jedynym dzieckiem z małżeństwa moich rodziców. Z pierwszego małżeństwa taty mam pięciu braci i trzy siostry. Mój tata nie ogląda za dużo telewizji.

Więc jaki rodzaj rozmowy miałaś przy stole gdy dorastałaś?

Mój tata zawsze lubił prowadzić ciekawe rozmowy przy stole. Był rodzajem intelektualisty. Lubił próbować uczyć nas o literaturze, chciał wiedzieć jakie mamy zdanie na różne tematy. Dzięki niemu te rozmowy były interesujące. Oczywiście rozmawiamy i o bardziej błahych rzeczach.

Byłaś też aktorką?

Byłam okropną aktorką, muszę to przyznać. Grałam w telenoweli gdy miałam siedemnaście lat. Bardzo mi się to podobało, bo to był nowy etap w moim życiu. Przenosiłam się do nowego miasta, stolicy mojego kraju, a nigdy wcześniej się nie przeprowadzałam i zostałam otoczona przez prawdziwych artystów. I kiedy mówię „prawdziwi artyści” mam na myśli prawdziwych aktorów, wykonujących ten zawód od dwudziestu lat i mających prawdziwe zaangażowanie w sztukę. To było wielkie doświadczenie. Ale byłam zbyt młoda i niedoświadczona i nie jestem zbyt z tego dumna. Nie lubię oglądać odcinków tej serii.

Chciałabyś jeszcze kiedyś w czymś zagrać?

To nie jest moje powołanie i nigdy o tym nie marzyłam. Ale może się zdarzyć, po prostu dlatego, że jestem ciekawa jak to jest pracować we wszystkich dziedzinach sztuki. Czuję muzykę przepełniającą moje żyły, ale jestem wielbicielką sztuki we wszystkich jej wymiarach. Więc, tak, dlaczego nie?

Dokładnie. Dlaczego miałabyś być architektem swojego własnego więzienia? A jakie jest twoje najwcześniejsze wspomnienie?

Moje najwcześniejsze wspomnienie jest gdy mama otrzymała złą wiadomość o śmierci mojego brata. Bo ja kiedyś miałam sześciu braci, ale jeden z nich zmarł, kiedy miałam dwa lata i to jest najwcześniejsze wspomnienie jakie mam. I to jest chyba powód dla którego nekrofobką. Boję się śmierci. Śmierci relacji, śmierci uczuć, fizycznej śmierci, ale przede wszystkim śmierci ludzi których kocham. Ostatnio trochę udało mi się nad nim (lękiem) zapanować, dla własnego dobra.

Wybacz, że pytam, ale jak twój brat zginął?

Zginął w wypadku. Jechał motocyklem i pijany mężczyzna wjechał w niego samochodem.

To straszne. Przykro mi.

Cóż, byłam bardzo mała, po prostu pamiętam tą scenę. Ale psychologowie mówią, że pierwsze wspomnienia jakie dana osoba ma jest bardzo ważne i rozstrzygające.

Wierzysz w to?

O, tak. Tak, tak, tak. A ty nie?

Cóż, ja nie nie wierzę w to, ale jestem starszy od ciebie. Wierzę, że czynnik decydujący o człowieku w życiu ciągle się zmienia.

Tak, moje otoczenie również zdeterminowało moje życie i karierę, ponieważ mimo, że miałam braci i siostry byłam jedynym dzieckiem w mojej atomowej rodzinie, a bycie jedynym dzieckiem bardzo wpływa na człowieka. Mówią, że jedynaki są zawsze nadmiernie chronione. I to może być prawda. Ale potem, kiedy dorośniesz ty stajesz się nadopiekuńczy. Bardzo dbam o moich rodziców. Bo oni zawsze znaczyli dla mnie wszystko. Byli filarami, kolumnami struktury mojego życia. I byli również moimi najlepszymi przyjaciółmi. Więc dla mnie jest bardzo ważne upewnić się, że z nimi wszystko w porządku, że są zdrowi. Polegam na nich, i to bardzo. Ale w tej relacji polegamy na sobie wzajemnie.

Czytałem, że pierwszy utwór który napisałaś był o czarnych okularach twojego taty.

Tak, nazywał się „Twoje czarne okulary”. Ale był poświęcony małemu chłopcu w mojej wyobraźni. Ponieważ wtedy nie miałam chłopaka, miałam osiem lat. Ale od zawsze pisałam romantyczne utwory, zawsze. Nawet kiedy byłam małym dzieckiem, tematem moich piosenek była miłość. Wzięłam okulary jako motyw. Bo wiesz, dzieci korzystają z drobnych realiów niewielu rzeczy, ponieważ ich świat jest mały.

Czy istnieje konkretny chłopiec którego miałaś na myśli, czy był w twojej wyobraźni?

To było w mojej wyobraźni. Niebieski książę w mojej wyobraźni.

Plan? (blueprint mogło zabrzmieć podobnie co blue prince czyli niebieski książę ; dop. tłumacza)

Nie, niebieski książę, jak w bajce. My nazywamy to po hiszpańsku principe azul. Nie wiem czy macie taką samą frazę po angielsku.

Nie. Chociaż powinniśmy. A teraz masz prawdziwego chłopaka.

Tak, teraz mam prawdziwego. Prawdziwego księcia. Księcia który nie zamienił się w żabę. Jak napisałam w „Underneath Your Clothes” on jest „all the things I deserve for being such a good girl” (,,wszystkim na co zasłużyłam, bo jestem dobrą dziewczynką”). I myślę, że byłam grzeczna.

Masz jakieś postanowienia noworoczne?

Tak, wiele. Chcę być za każdym razem gdy rozwiązuję moje problemy trochę bardziej spokojna. I chcę być trochę bardziej tolerancyjna dla samej siebie. I za każdym razem chcę mieć mniej obaw. Chcę dowiedzieć się jak żyć w teraźniejszości z otwartymi oczami. Bo wiesz, zawsze idziemy przez teraźniejszość z zawiązanymi oczami, z sercami w przeszłości i myślami w przyszłości. W ten sposób nigdy nie możemy się cieszyć tu i teraz.

To bardziej brzmi jak projekty na całe życie niż noworoczne postanowienia.

Tak, ale każdego roku musisz mieć plan.

.